Klamme handen, mijn hart dat bonst in m’n keel, een droge mond en bevende handen. Zo stapte ik het ziekenhuis binnen op 08/11. Herkenbaar? Dan heb jij hoogstwaarschijnlijk al eens een angst in de ogen gekeken. En dat is exact wat ik gedaan heb die dag. Ik heb toen namelijk alle 4 mijn wijsheidstanden operatief laten verwijderen. Een angst die ontstaan is vanuit m’n kindertijd toen een tandarts mij bij mijn allereerste bezoek veel pijn had gedaan. Sindsdien ga ik alles wat met tandartsen en m’n gebit te maken heeft uit de weg. Tot ik het op een dag beu was en tegen mezelf zei ‘En nu is het genoeg!’. Het was niet echt iets specifiek dat er die dag voor zorgde dat ik gebeld heb naar het ziekenhuis voor een afspraak. Ik was het al zo lang aan het uitstellen en ik had er gewoon echt genoeg van. Ik had er al teveel energie en tijd aan verspild. Ik wou verder en daarvoor moest ik eerst dat monster dat ik er van gemaakt had in mijn hoofd in de ogen kijken. And so I did.
Een paar weken later zit ik hier voor m’n computerscherm deze tekst te typen met een smile op mijn gezicht. Vol ongeloof dat ik echt mijn grootste, of dat leek toch zo in mijn hoofd, angst heb overwonnen. Ik heb sindsdien al een paar keer tegen mezelf gezegd ‘look at me, I’m still alive!’.
Want daar draait angst uiteindelijk toch om he. Angst is een basisemotie die nog sterk vasthangt aan ons instinctief gedrag. Vroeger voelden we dit heel sterk opkomen (samen met ons stresshormoon, cortisol) als ons leven effectief in gevaar was. Maar gaandeweg zijn we zodanig ontwikkelt dat we (gelukkig maar) niet meer zo vaak geconfronteerd worden met levensgevaarlijke situaties. Helaas blijft angst nog steeds een basis emotie die we dus bijgevolg regelmatig voelen. Als we er puur theoretisch naar kijken is het genoeg om, vanuit de angst die je voelt, tegen jezelf te zeggen dat je niet in levensgevaar bent en een paar keer goed diep in en uit te ademen. Zo geef je je hersenen het signaal dat alles in orde is. Maar omdat ons denken mee ontwikkeld is over de jaren heen kunnen we nu dus ook dieper ingaan op het gevoel angst. En dan wordt het gevaarlijk, want als je je hoofd het laat overnemen van je buikgevoel dan wordt die irreële angst iets veel groter dan het in werkelijkheid is. Dan maak je al gauw van een mug een olifant.
Ik heb mezelf jarenlang suf gepiekerd over die operatie en hoe verschrikkelijk het zou zijn. De dokters zouden me uitlachen en niet willen helpen omwille van de staat van m’n gebit. Of ze zouden me afwijzen o.w.v. mijn gewicht. Misschien moeten ze mijn kaken wel breken omdat ze er niet bij kunnen. Of nog erger, misschien zijn er complicaties tijdens de narcose en word ik niet meer wakker. Of ze moeten al mijn tanden trekken omdat ze rot zijn en ik word wakker zonder. Het zijn allemaal scenario’s die meermaals door m’n hoofd gingen als ik aan die afschuwelijke dag dacht. Nu kan ik er mee lachen want ze waren allemaal onrealistisch en dik overdreven. Maar die scenario’s hebben echt lang als levensecht in mijn hoofd rondgespookt. Vooral omdat ik het toeliet dat ze een eigen leven gingen lei(ij)den in mijn hoofd.
Susan Jeffers heeft een heel goed boek geschreven rond angsten en vooral over je verantwoordelijkheid daarrond opnemen; ‘Feel the fear and do it anyway’. Ik quote uit het boek; “If everybody feels fear when approaching something totally new in life, yet so many are out there “doing it” despite the fear, then we must conclude that fear is not the problem.” Die kwam heel hard binnen bij mij omdat ik plotseling besefte; ‘Ik heb mezelf al die jaren klein gehouden door in een slachtofferrol te kruipen.’. Ik had plotseling geen redenen meer om de fouten of problemen bij iemand anders te leggen. Het was opeens erg duidelijk voor mij. De enige die verantwoordelijk is voor alle stress, zorgen en fysieke klachten dat was ik zelf. En niet die tandarts die me toen pijn heeft gedaan of mijn moeder die nooit veel aandacht schonk aan mondhygiëne. Ik heb nu de touwtjes in handen en enkel ik kan mezelf verantwoordelijk stellen voor hoe ik daar nu mee omga. Eerst voelde ik weerstand, maar kort daarna voelde ik een soort rust over mij komen. Want door dat besef kreeg ik controle over de situatie. Ik en alleen ik kan er iets aan veranderen.
Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik tot op de dag van vandaag het boek nog niet volledig heb uitgelezen. Ik zit op pagina 77, maar tot daar was het boek al zo waardevol dat ik ondertussen de stap heb kunnen zetten om mijn wijsheidstanden effectief te laten verwijderen. Dankzij het boek heb ik 5 waarheden over angst onder ogen gezien die ik graag met jullie deel.
5 feiten/waarheden over angst
- Angst gaat niet weg zolang je blijft groeien. Angst is een basis emotie die je zal blijven voelen, zeker als je stappen zet in je leven en blijft werken aan persoonlijke groei.
- De enige manier om van je angst om iets (nieuws) te doen af te raken is om het effectief te gaan doen!
- De enige manier om je beter te voelen (rond datgene waar je angst rond voelt) is om het effectief onder ogen te komen en te doen!
- Ik ben niet de enige die angst ervaart op onbekend terrein. Iedereen die iets nieuws probeert/doet in zijn/haar leven ervaart angst.
- Angst in de ogen kijken en er door gaan is minder eng dan leven met onderliggende (vaak irreële) angsten die voortkomen vanuit hulpeloosheid en zelfmedelijden.
Wat bij mij de doorslag gaf is dat ik niet de enige ben die angst ervaart. Iedereen voelt angst en stress als ze beslissingen moeten nemen, stappen zetten of iets nieuws doen in het leven. Het hoort bij ons. Het is een deel van onze basisemoties. Het zorgt er voor dat we alert blijven en onszelf niet zomaar onnodig in gevaar brengen. Angst die zoals elke emotie komt en gaat is een goede emotie om te ervaren. Maar angst die je vasthoudt in je hoofd en daarover gaat piekeren is een enorme slechte raadgever waardoor je steeds op een negatief punt zal terecht komen. En daardoor bijgevolg ook zal blijven stilstaan in je leven. Omdat je, door al die negatieve scenario’s te creëren in je hoofd, geen stappen meer zal durven zetten. En neem het aan van iemand die zichzelf net het tegendeel heeft bewezen. Ik durf met zekerheid zeggen dat 90% (als het zelfs niet meer is) van wat je je inbeeldt in je hoofd NOOIT zal uitkomen.
Dus ik zou deze blog graag afsluiten door je een creatieve oefening mee te geven die je op eender welk moment kan doen.
Als je voor een moeilijke keuze staat of je bent bang om de volgende stap in je leven te zetten probeer dan eens dit;
- Schrijf het scenario dat in je hoofd hangt of waar je angst rond voelt eens van je af.
- Schrijf nu het verhaal opnieuw maar dan in de slechtst mogelijke versie. Schrijf het ergste op dat kan gebeuren of dat je kan overkomen. Laat je gaan en wees maar eens zwartgallig.
- Nadat je dit gedaan hebt zal je misschien zelf al wel tot de conclusie gekomen zijn dat je wat aan het overdrijven bent in je hoofd. Stap 3 is om je verhaal nu opnieuw te schrijven maar dan in een realistische vorm. Stel jezelf daarbij zeker ook de vraag ‘Wat als het wel goed komt?’.
Deze oefening helpt je om uit je hoofd te komen, je onrealistische scenario’s op papier te zetten en er op een realistische manier naar te kijken. Van je hoofd kan je nooit winnen als het in je hoofd blijft zitten. Dus zet het op papier (of typ het uit op je laptop, gsm of computer) en laat zo het gevoel van angst je gedachten niet overheersen. Want het is en blijft een gevoel en geen feit.
So ‘Feel the fear and do it anyway’!
Heb je inspiratie gekregen door de blog te lezen of vind je het waardevol? Dan zou je mij er een enorm plezier mee doen om dit te delen met mij en anderen waarvan je vind dat zij dit ook eens moeten lezen. Deel gerust via Facebook, Instagram of stuur me persoonlijk een mailtje via: info@positivemindflow.com
Bron + link naar het boek: https://www.deslegte.com/feel-the-fear-and-do-it-anyway-3023706/