Burn-out.. Ik hou eigenlijk niet van dat woord. Toen ik het voor de eerste keer te horen kreeg bij de psychologe niet en nu nog niet. Burned-out from the things you thought you loved doing. Heel je wereld wordt op z’n kop gezet. Plots twijfel je aan alles, maar vooral aan jezelf. Ik kreeg het te horen eind januari 2018. ‘Anne, ik heb er eventjes mee gewacht om het je te vertellen. Maar ik moet constateren dat je in een burn-out bent terecht gekomen.’ Ik, de persoon die al zoveel watertjes had doorzwommen en altijd het hoofd boven water wist te houden. Ik moest opeens verplicht op de rem gaan staan want anders ging ik toch eens verdrinken. Ik wist niet wat ik hoorde. Daar zat ik dan voor de grootste hindernis op dat moment in mijn leven. En wat nu?
‘burn-out begint bij altijd ja zeggen zonder te weten waar je ja op zegt’
Ik ga al starten met de moraal van het verhaal. “Bezint eer ge begint.” en durf kritisch te zijn! Ik heb gedurende heel mijn leven tot aan mijn burn-out eigenlijk in functie geleefd van anderen. Ik was altijd in de waan dat anderen het beter wisten en ik maar moest volgen. Elk advies (goed of slecht bedoeld dat laat ik hier terzijde) nam ik aan voor waar zonder me kritisch te durven opstellen. Op het moment zelf zei ik altijd ja en achteraf klagen thuis omdat ik het eigenlijk niet wou of leuk vond. Klagen, niet goed voelen maar toch doorzetten. Klinkt niet echt als een formule voor een gelukkig leven zonder al te veel kopzorgen waar je je goed bij voelt. Ik vraag me soms nog af hoe het had kunnen zijn als ik mezelf toen kritisch had durven opstellen. Zeg niet zomaar ja op alles en iedereen. Durf kritisch te zijn en informeer je goed voor je ergens aan begint. JIJ moet je er goed bij voelen, niet de anderen.
Ben ik nu orthopedagoge, huishoudster of administratief bediende?
Begin 2016 afgestudeerd met onderscheiding als orthopedagoge. Ik was zo fier als een gieter. Ik gunde mezelf een maand rust en kon dan vrijwel meteen aan de slag als residentiële leefgroepbegeleidster bij jongeren met gedrags- en hechtingsstoornissen. Het was een job die ik echt graag wou doen. Ik had er al ervaring mee als stagiaire anderhalf jaar lang en nu was het voor echt. Ik heb gesolliciteerd voor opvoedster in een leefgroep. Een leefgroep die, zo bleek achteraf, al een hele tijd op z’n kop stond door wisselend personeel. Het ging dan voornamelijk over het team zelf. Er werd mij in het begin tijdens de teamvergaderingen al lachend gevraagd “Gij gaat toch blijven he, haha?”. Ik lachte wat awkward mee en zei “Ja natuurlijk, op mij kunnen jullie rekenen!”. En dat was ook zo tot ik door had dat ik niet kon rekenen op het huidig team waar ik mee moest samenwerken. Los daarvan botste ik op een systeem waar ik niet achter stond. Ik werk graag volgens het ‘geweldloze communicatie’ principe en daarbij ben ik er van overtuigd dat belonen beter werkt dan straffen. Maar in de leefgroep waar ik was terecht gekomen was het vaak andersom. Zonder het zelf te beseffen probeerde ik op mijn werk te functioneren als iemand die ver van mij als persoon verwijderd stond. In het begin probeerde ik mezelf nog wat moed in te praten. Want mijn collega’s hebben al heel wat moeten doorstaan maar eens die storm is gaan liggen en er weer meer stabiliteit is zal het wel weer beter gaan. Zonder het te beseffen werd ik stilaan een versie van mezelf die niet paste bij mijn ziel, mijn kern. Ik werkte hard en veel. Vaak veel te lange uren die eigenlijk niet wettelijk waren. Maar ik focuste mij op de jongeren want zij hadden al genoeg meegemaakt. Naarmate te tijd vorderde voelde ik mij steeds verder verwijderd van mezelf. Als een soort robot ging ik door het leven. Ik kreeg ook het gevoel dat er op mijn werk weinig ruimte was voor emotie dus kropte ik het allemaal op. Ik kan het thuis niet kwijt want ik heb beroepsgeheim. En dan nog, ik heb al zo weinig vrije tijd. Ik wil het eigenlijk liever gezellig houden. Tot ook dat niet meer ging en ik me noodgedwongen af en toe liet gaan thuis met hevige huilbuien of rants tot gevolg. Op twee jaar tijd was ik van gepassioneerd zorgverlener naar een robot gegaan die probeerde mee te draaien in een systeem dat niet werkte. Ik probeerde om elke shift zo goed mogelijk af te werken en de taken die moesten gebeuren te doen. Op twee jaar tijd was ik niet enkel leefgroepbegeleider van 9 jongeren, maar ook aandachtsbegeleider van 2, contextbegeleider, huishoudster en administratief bediende. Te veel balletjes om in de lucht te houden voor mij, maar naar mijn mening voor eender wie in de sector. Daarbovenop was er geen teamcoach om lastige of emotioneel beladen situaties op te vangen. Onze teamcoach was er nog eentje van de oude stempel met weinig oog voor nieuwe inzichten of innovatie. En de zorgcoördinatoren hadden het vaak zelf zo druk dat ze op de tippen van hun tenen liepen. Kortom veel te veel ’to-do lijstjes’ en veel te weinig ruimte voor menselijkheid. Niet alleen onder de collega’s maar ook naar de jongeren toe. Het feit dat ik in mijn job niet genoeg tijd kon vrijmaken voor de jongeren (die er zoveel nood aan hadden) door al die to-do lijstjes was voor mij de druppel. Met uiteindelijk een burn-out tot gevolg.
2018, een jaar dat ik nooit zal vergeten
Genoeg is genoeg
Na lang wikken en wegen had ik besloten van niet meer terug te keren naar mijn toenmalige job. Er was te veel gebeurd. Maar toen ik dit persoonlijk ging melden eind 2018 werd er mij verteld dat ik niet ontslagen kon worden want ze hadden geen geldige reden. Ik moest ontslag nemen. Maar dat zou willen zeggen dat ik geen recht had op een uitkering. Ik heb dus een procedure gestart om medisch ontslagen te worden. Achteraf gezien heb ik er spijt van dat ik die weg ben opgegaan. Maar op dat moment leek het de juiste beslissing. Ik wou zo snel mogelijk dat hoofdstuk afsluiten en mijn recht op uitkering behouden. Na lang strijden had ik eindelijk de knoop doorgehakt. Genoeg is genoeg! Vanaf nu kies ik voor mezelf! Ik zag mezelf ook niet meer werken als opvoedster/begeleidster in een voorziening. Ik kon toch mijn ei niet kwijt in de huidige manier van werken binnen de sector. Ik was vastberaden dat ik wel iets anders zou vinden dat veel beter bij me past.
afwijzing, vernedering en terug bij af
Nieuw jaar, nieuwe start. Het werd me aangeraden door zowel mijn huisarts als mijn psycholoog. In 2019 vliegen we er terug in. Te lang stilzitten is echt niet goed voor je. Komaan, je bent er klaar voor! Achteraf is gebleken dat ik er helemaal nog niet klaar voor was. Eind november 2018 heb ik officieel mijn job opgezegd en kon ik ontslag nemen. Eind november heb ik pas rust gevonden omdat ik wist dat ik niet meer terug hoefde naar de plek waar ik mezelf verloren was. Eigenlijk kon ik dan pas echt beginnen aan het herstel van mijn burn-out. Maar omdat ik nog steeds niet ‘nee’ durfde te zeggen uit angst voor afwijzing luisterde ik braaf naar het advies en schreef me opnieuw in als werkzoekende bij de VDAB. Domste beslissing die ik toen kon maken. Ik was er totaal nog niet klaar voor. Ik solliciteerde veel maar er kwam niets uit de bus. Ik kreeg telkens te horen dat ik niet genoeg ervaring had of dat ze iemand met een beter profiel hadden gevonden. Telkens met ‘Maar wij wensen u nog veel succes met de verdere verloop van uw carrière.’ op het einde. Je moet weten dat, toen ik in het middelbaar solliciteerde voor jobs of als stagiaire ik telkens vanaf de eerste keer ben aangenomen. Ook toen ik net was afgestudeerd als orthopedagoge. Dus ik was het niet gewoon om voor een job afgewezen te worden. Ik voelde dat de motivatie wat zoek was en ik opnieuw doodmoe was. Ik kon het in het begin dat ik begon te solliciteren nog relativeren. Tegen het einde van 2019 zat ik weer volledig in zak en as. Het voelde alsof ik een burn-out had bovenop mijn huidige burn-out. Ik heb erg veel gehuild. Ik stelde mezelf constant in vraag. Van het beetje zelfzekerheid dat ik had was ook niets meer over. Het voelde alsof ik terug bij af was. Alsof ik mezelf opnieuw moest oprapen. Wie ben ik? Wat kan ik? Wat zijn mijn dromen en doelen? Waar hoor ik thuis? Daarbovenop woonde we in een nieuw appartement, nog steeds in het centrum van Antwerpen. Het was een fantastisch mooi appartement met alles waar we op dat moment van droomde. Een grote keuken, een bad, een terrasje groot genoeg voor een BBQ, … . Maar al snel bleek het een vergiftigd geschenk te zijn. We hoorde elk geluid van onze bovenburen en we kwamen jammer genoeg niet goed overeen. Ik kreeg eind 2019 te maken met een zenuwinzinking bovenop mijn burn-out. Ik wist niet meer waar kruipen, letterlijk en figuurlijk.
Aan elke liedje komt een einde, ook aan de minder leuke
Eind 2019 ben ik via de VDAB verzeilt geraakt bij SBS Antwerpen voor een heroriëntatie traject. Ik stond er zeer sceptisch tegenover omdat ik al enkele trajecten van de VDAB achter de rug had zonder resultaat. Maar dit traject heeft opnieuw mijn leven op z’n kop gezet. Maar deze keer op een goede manier. Ik (her)ontdekte er mezelf, waar ik voor sta, wat ik belangrijk vind en wat ik graag doe. Door enkel testen af te leggen werd het mij al snel duidelijk. Ik help graag mensen vooruit, ik ben creatief en ik hou niet van sleur of elke dag hetzelfde doen. Het was alsof ik opnieuw kon ademen. Vol nieuwe energie ben ik thuis met al mijn ideeën aan de slag gegaan en ik kwam al snel uit op Positive Mind Flow. Ik wil mensen helpen om hun eigen flow te vinden, hun dromen na te jagen of om opnieuw hun passie te vinden door creativiteit te stimuleren. Ik wil elke dag kunnen creëren en creatief bezig zijn. Ik wil mensen de kans geven om te ontplooien en ontwikkelen met dingen die ze graag doen, waar ze energie uit halen of waar ze gelukkig van worden. Ik wil niet meelopen in een systeem dat niet werkt (voor mij). Ik wil niet fungeren als een coach die enkel en alleen maar praat en luistert en een vast traject aflegt met haar coachees. Ik wil mijn creativiteit inzetten omdat die mij ook enorm geholpen heeft in het terugvinden van mezelf. Ik wil de manier waarop ik de dingen zie in het leven inzetten en delen met mensen die daarin geïnteresseerd zijn, een houvast aan hebben of kracht uit putten. Voor het eerst na 2 jaar zag ik het leven weer een beetje rooskleurig in. Ik had weer een doel om naartoe te werken. Ik zag eindelijk in waarom ik mijn burn-out en alles wat er nadien op volgde had meegemaakt. Het had me niet alleen sterker gemaakt als mens, maar het heeft me ook glashelder doen inzien waar ik naartoe wil met mijn leven en vooral wat ik niet (meer) wil. Je zou echt kunnen zeggen dat mijn burn-out mijn reddende engel is geweest. Zonder die helse periode had ik waarschijnlijk nu nog steeds in een hel gewerkt waar het lijkt alsof er aan dat minder leuke liedje nooit een einde komt. Gelukkig is dat nu niet het geval. Begin 2022 zijn we verhuisd (na een hels avontuur in Antwerpen centrum) naar een appartement in Brasschaat. Omringd door natuur, stilte en leuke buren. Met vertraging door corona crisis heb ik begin dit jaar voor mezelf gekozen. Ik heb mijn zaak opgestart en bewandel een nieuwe weg waarin ik mezelf op de eerste plaats zet.
